Bu günkü dersimiz Hadid suresinin 20. ayetinden başlıyor. Kuranı kerimün 539.sayfası.

“Ya’lemu ennemel hsyatud dunya laibun ve lehvun ve zünetun vetehafurun beynekum vetekafurun fil emveli vel evlat”. AllahTeala burada şöyle buyuruyor; “Bilin ki dünya hayatı sadece oyun, eğlence, süs, aranızda birbirinize karşı övünmeniz, mal ve evladın çokluğu ile birbirinizle yarışmanız şeklindedir”. Dünya hayatı bu. Şimdi, insanların yüz yüze olduğu hayat. Bu hayatı renklendiren şeyler bunlar. Oyun, eğlence, süs, birinin diğerine karşı övünmesi, benim malım daha çok, benim evladım daha çok diye üstünlük sağlamaya çalışmasıdır. Ama tabi bunlar öbür hayatta insanlara faydası olan şeyler değildir.

“Kemeseli nebata”: bunun örneği şöyle: bol yağmur yağıyor, bereketli yağmur. Yerden bitki bitiriyor, ürünler bitiyor, çiftçiler bu sene ürün çok iyi diye son derece hoşlanıyorlar. Hatta şaşırıyorlarda. “summe yehicu” sonra o ürün büyüyor, çok güzel bir hal alıyor, çiçekleniyor. Bakmaya kıyamıyorsunuz. “Feterahu musferren: sonra da onu sararmış görüyorsunuz”. Bakıyorsunuz ki o çiçekler dökülmüş,  o yeşillikler gitmeye başlamış ve sararma başlamış. “Summe yekunu hutamen: sonra da artık kırılan çöpler haline geliyor”. Yani çer çöp haline geliyor. Artık daha gövdesi üzerinde duramıyor. Bakıyordun ki kırılmış, bükülmüş yere. İnsanlar da öyle. Yerde bir tohum var. Gökten yağan yağmur o tohumu yeşertiyor. Gelişiyor, çok güzel oluyor. Bakmaya kıyamıyorsunuz. Sonra yavaş yavaş sararıyor ve ölüyor. Şimdi mesela şuraya bakın. Burada bazıları böyle yeni bitmiş, çiçeği üzerinde çok güzel görüntü içerisinde. Bazıları da sararmış artık. Saçlar rengini kaybediyor yavaş yavaş. Sonra kırılıyor, dökülüyor. Bazı yerler artık eskisi gibi olmamaya başlıyor. Sonra bakıyorsunuz ki bastığı yerleri sallayan adam sallanarak yürümeye başlamış. Ondan sonra artık kolum kalkmıyor, ayağım kalkmıyor. Falan doktor bey şurada şöyle ağrı var, burada böyle var. Bana ne oldu, ben böyle adammıydım. Değik mi? Öyle demeye başlıyorlar. Ah benim ne günleim vardı, sen bilmezsin falan. Ondan sonra da bakarsınız ki o kırılmış, dökülmüş yada solmuş çiçek gibi yere düşmüş. Tabi o çiçek gibi olmadığı için onun yere düşen kısmı koktuğundan dolayı mecburen bir toprağın içerisine gömüyorlar ki kokup da hem etrafı rahatsız etmesin hem de saygınlığı kaybolmasın. Ondan sonra da yok olup gidiyoruz. Hayat böyle. Bir de bu “el hatatud dunya” , yani yüz yüze olduğumuz hayat, bir de “el hayatul ahıra” sonraki hayat var. Oraya birşeyler aktarmak lazım. Tabi biz ot değiliz, bitki değiliz. Allah bize diğer varlıklarda olmayan bir takım özellikler vermiş. İradi bir takım hareketlerimiz var ve arkaya, geriye bırakabileceğimiz, gerisini düşünebileceğimiz bir tavır var. İşte ahireti dünya hayatına tercih etme hadisesi gerisini düşünebilmektir. Bazı insanlar vardır ki eline para geçti mi har vurur harman savurur. Bu insanlar ne olur sonra? Perişan olurlar. Sıkıntıdan kurtulamaz. E şimdi elimizde bir dünya hayatı avansımız var. Burayı da har vurup harman savuranlar, ahirette alacakları her hangi bir şey bulamazlar. Har vurup harman savuracaksan yapacağın oyundur, eğlencedir, süstür ve birbirine karşı övünmedir. “Ve fil ahireti azabun şedid: tabi böylelerini ahirette bekleyen şiddetli azaptır”. Gerisini hiç düşünmediği için. Tıpkı aldığı maaşı o gün bitiren, bir dahaki ay başına kadar herkesin gözünden düşüp itilen, kakılan, ailesinin yanına gitmeye yüzü olmaya, arkadaşının yanına gitmeye yüzü olmayan insan gibi. Onun bir dahaki ay maaş alma ümidi var ama ahirete giden kişinin kalmıyor.

Katılmcı: 08:35-08:37 duyulmuyor.

1. Bayındır: Şedid, şiddetli demek. Şiddetli.

“Ve magfiratun minallahi ve rıdvan”, ahirette iki şey var. Birisi azabı şedid, birisi Allah’ın bağışlaması ve rızası. Tabi gerisini hiç düşünmeden hareket edenler için azabı şedid vardır da, bir de vardır ki mesela hiç saygısını kaybetmezse, bir insan size saygıda kusur etmezse yaramazlıklarını görmezden gelebilirsiniz değil mi? İşte şirke düşmeyen insanlar da Allah’a saygısını kaybetmemiş olan kimselerdir. Allah onların günahlarını bağışlayabilir. E bir de ibadet yaparsınız, taat yaparsınız ama buna rağmen bir çok eksikleriniz, kusurlarınız olur. AllahTeala onu da bağışlar. Dolayısıyla ahirette iki şey var. Ya şiddetli azab var, gerisini düşünmeyenlerin başlarına gelecek olan. Yada Allah’ın bağışlaması ve rızası var. Esas olan onu elde etmektir. “Ve mel hayatud dunya illa metaul gurur: bu dünya sadece insanı aldatacak bir metadır”(HADİS 20), başka bir şey değil. Yani sizin bu dünya için uğraştıklarınuza bakın: dünyada ne kadar çok paranız olursa olsun, yiyeceğiniz şu mideyi dolduracak kadardır. Ve sizin besleyebileceğiniz üç-beş yakınınız vardır, beslemek zorunda olduğunuz. Eğer Allah rızası için bir şeyler yaparsanız bu sizin ahirette karşılaşacağınız güzelliktir. Dünyanın en büyük sarayı sizde olsa, akşsm yatarken işgal edeceğiniz yer, en fakir kişinin işgal ettiği yer kadardır. Sadece yatak kalitesi farkı vardır o kadar. Ama işgal ettiğiniz yer o kadardır. Daha fazla değil. Vücudunuzun üstünü örteceğiniz elbise de vücudunuzun büyüklüğü kadardır. İsterse dünyanın en büyük kumaşı olsun. Onun için insanlar dünyaya aldanıyorlar. Çünkü dünya malına doymak da mümkün değil. Bunu en iyi tüccarlar bilir. Şimdi zaten tüccarları mahfeden de budur. Merdivenden yukarı doğru çıkın, her bir basamağa adımınızı attıkça ufkunuz daha da genişler. Basamaklar arttıkça daha geniş ufuklara bakarsınız. Tüccarlar da öyle. Herbir işten kazandıkça önlerine çok yeni imkanlar çıkar. O yeni imkana daldıkça bu defa o her bir yeni imkan yeni bir sıkıntıdır. Yeni bir meşguliyettir. Ondan sonra bir bakarsınız ki o mal sizi almış götürmüş. Ne ailenize vakit ayırırsınız ne kendinize vakit ayırırsınız ne ibadetinize vakit ayırırsınız. Dünyanın artık hizmetçisi olmuşsunuz, dünyayı sırtlanmışsınız ve altında ezilip gidiyorsunuz. Bu dünya sırtlanmak için yaratılmadı ki, sırtına binmek için yaratıldı. Ne kadar sırtlanırsan sırtlan. Ne kadar zengin olursan ol. Bir gün ölüp gitmiyormusun? Öldüğün zaman bunların hepsi burada kalıyor. O zaman öyleyse her şeyin ölçülüsü ve her şeyi onu verenin isteğine göre kullanmak lazım. Evet şimdi bir çokları malını bırakıyor, arkadan da mirasçılara onu paylaştırırken bırakana bile hakaret edebiliyorlar. Ya şimdi tabi insan çalışır, kazanır. Elbetteki mal sahibi, mülk sahibi olmak çok iyidir de kendimiz onun emrine girmemeliyiz. Her zaman bizim emrimizde olmalı. Yani kendimizi kaybetmemeliyiz.

“Sabiku ila magfiratin min rabbikum min cenneh arduha keardıs semai vel ard: bir birinizle yarışın” dünya hayatı bu. Sizin yapacağınız ne? Sizin yapacağınız şu: yarışa gireceksiniz. Ama hangi yarış? Rabbinizin sizi bağışlaması yarışı. Rabbinizin hatalarınızı bağışlayacağı bir yarış. Ödülü nedir? Cennet. Genişliği gök ve yer kadar olan cennet. Hadid suresini okuyoruz şu anda. Ali İmran’da da var tabi aynı ayet. Benzeri, aynısı değil de. Ezbere biliyor. Ali İmran 133. Orayı da açalım.

“Ve sariu ila magfiratun min rabbikum ve cennetin arduhas semavati vel ard” şimdi bu ayet ile öbür ayet arasındaki fark şu: burada gökler diyor, az önce okuduğumuz ayette gök diyor. Genişliği gökle yer kadar olan. Şimdi arapça açısından oradaki gök kelimesini de gökler diye anlamak mümkündür. Çünkü cins manası verirsiniz bütün gökler işin içerisine girer. Şimdi öyle bir yarışa girin ki, o yarışta Allah’ın mağfiretini elde edesiniz. Allah’ın mağfireti nasıl elde edileceği de Allah’ın kitabında bellidir. Hani siz tövbe ederseniz sizin günahlarınızı görmem dedikten sonra kötülüklerinizi de iyiliğe çeviririm diye C.Hakkın verdiği bir söz var. Bunu elde etmek için uğraşmak lazım. Genişliği gökler ve yer kadar olan cennet için yarışın diyor, burada da aynı şekilde. Musabaka yapın, yarışma yapın diyor. Genişliği gök ve yer kadar olan cennet için. Öbüründe “uıddet lil muttekın”(ALİ İMRAN 133) diyor. Bu, kendini koruyanlar için hazırlanmıştır o cennet. Yani kendini korumak ne demek? Bu dünya tehlikelerle doludur. O tehlikelere kapılmadan kendini koruyarak yürümen lazım. Kendini korudun mu-korumanın yollarını Allah bildirmil zaten- o cenneti hakedersin. Korumanın ne demek olduğunu da bu ayet açıklamış oluyor. “Ve uıddet lillezine amenu billahi ve rusulihi: Allah ve elçilerine inanan/güvenen insanlar için hazırlanmıştır”(HADİD 21). Demek ki asıl mesele sağlam bir inanca sahip olmak. Şimdi, öyle bir cennet ki genişliği gökler ve yer kadar. Kurana baktığımız zaman dünya merkezde oluyor, gökler de onun etrafında oluşuyor. Yedi kat gök. Birinci kat gök yıldızların bulunduğu gök ki biliyorsunuz, astronomi alimleri o gök üzerinde çalışıyor. Daha ikinci katı keşfeden yok. İkinci kat ondan tabiki daha büyük olacak. Üçüncüsü daha büyük, giderek müthiş bir büyüklük ortaya çıkar. Genişliği gökler ve yer kadar. Uzunluğu ne kadar? Onu bilmiyoruz. Ama genişliği gökle ve yer kadar bir cennet. Bu bir ödül. Onu almaya çalışmak lazım. Bir tek ödül mü? Yok, bu yarışı kazanan herkese veriliyor. Kim kazanırsa bunu alacak. Niye onu söylüyoruz? İşte ayetde söylüyor. Nediyor Allah; hazırlanmış. Kim için? Allah’a ve elçilerine inananlar için hazırlanmış. Allah’a ve elçisine inanan bir tek kişi değil ki. Değil mi? O zaman şimdi bu dünyaya baktığımız zaman, uzayın sırları diye bir kitap var. Taşkın Tuna tarafından yazılmış. O kitabın içerisinde şöyle bir örnek veriyor, diyor ki; samanyolu galaksisinin bir haritasını yapın diyor. Ki yüzmilyar kadar galaksi olduğu tahmin ediliyor birinci kat semada. Bunlardan dünya sistemimizin içinde yer aldığı samanyolu galaksisinin haritası için diyor, İstanbul’dan Erzincan’a kadar uzayan bir harita yapun diyor. Boyu bu kadar. Genişliği de 160 km olsun diyor. Bu haritanın üzerinde güneş sisteminin işgal edeceği yer bir susam tanesi kadardır diyor. Dünya demiyor Bekir Abi. Dünyamızın işgal ettiği yeri gösteremiyor. O İstanbul’dan Erzincan’a kadar uzayan o büyüklükteki haritada dünyanın yerini koyamıyor. Herhalde onu koyması için haritanın dünyanın etrafını dolaşması lazım. Güneş sisteminin diyor, ilgal edeceği yer bir susam tanesi. Onun içerisinde dünya herhalde küçücük bir hücre gibi olur. Şimdi o dünyanın üzerinde de Türkiye’yi düşünün. Küçük bir yer değil mi? Türkiye’nin üzerinde İstanbul küçük, İstanbul’un üzerinde Süleymaniye küçük. Süleymaniye’de de Süleymaniye Vakfı küçük. Vakıf içerisinde de şu salon tüm binaya göre küçük. Şimdi biz bu kadar küçüklerin içerisinde yer beğenemiyoruz ve birbirimizi boğuyoruz. Ve burası bizi aldatıyor. Ama Allah diyor ki; genişliği gökler ve yer. İşte birinci kat semada öyle yüz milyar galaksi var diye tahmin ediliyor. Ondan sonra, ikinci, üçüncü, altıncı, yedinci, artık onu bilmiyoruz. Peki biz orada nasıl olacağız onu da bilemiyoruz. Allah bilir. Ulaşım mutlaka kolay olur.

Katılımcı: Bizde büyük olacakmıyız? Bu kadar büyük devasa..

1. Bayındır: Tamam, eğer Allah cennete gitmeyi nasip ederse cevabını vereceğim sana bu sorunun. Büyük olacakmıyız, olmayacakmıyız orada söylerim sana.

Katılımcı: 21:55-22:05 arası duyulmuyor.

1. Bayındır: Onu da o zaman söyleriz. Şimdi işte Allah böyle bir cennet diyor. Böyle bir cennet için yarışın diyor. Burada onu kazanacaksınız. Ve burada hepimizin işte bir şey yiyoruz, aman efendim fazla yemiyeyim bana dokunuyor, kilo yapıyor. İşte yorulduk, uyuduk, bilmem ne. Yani yediğin yiyecek bile, onun bile tam zevkini alamıyorsun. Uykunun tam zevkini alamıyorsun. Yok erken kalkmam lazım falan yere gideceğim, bilmem ne. Orada her şey gayet güzel. Her türlü niğmetler sonsuz. Onun için orada canın da sıkılmaz değil mi o kadar geniş bir yerde. Hergün bize bir yerde ziyafet verirsin. O yarışı her kazanana verilecek o.

Yahya: Ama muttakilere imam olmak var.

1. Bayındır: Ha muttakilere imam olmak var tabi. Çok daha büyükleri var. Bu herkesin alabileceği bir ödül. Daha büyükleri başka. “Ve li men hafe makame rabbihi cennetan” diyor Rahman suresinde. Allah’ın huzurunda durmaktan korkan, yarın ben C.Hakka ne hesap veririm diye onun korkusunu içinde taşıyanada Allah iki cennet verecek. Daha fazla da olabilir. Allah’ın kim bilir daha ne ikramları var. Allah ona göre verecek demek ki herşeyi.

“Zalike fadlullahi yu’tihi men yeşa: bu Allah’ın ikramıdır, Allah bu ikramı isteyen kişiye verir”(HADİD 21). Şimdi, elinizdeki meallere bakın, istediğine verir der değil mi? Dilediğine verir. Öyle yazıyor değil mi. Ya bir insan, şöyle bir düşünün: bu adam çok iyilik sahibi bir insandır dediniz. Ama kendi istediğine verir. Böyle bir adama iyilik sahibi denir mi? Cimri denir değil mi? Kimseye bir kuruş çıkmaz. Kendi arzusuna göre harcar derler değil mi? E şimdi bir taraftan Allah büyük bir fazl ve ikram sahibidir diyeceksiniz, öbür taraftan da ayeti istediğine verir diye manalandıracaksın. Bu ne biçim ikram ki. İsteyene de vermesi lazım. Şimdi isteyenler dışarıda açından salyaları akacak, o da istediklerine bol bol verecek. Böyle bir adama iyilik sahibi denir mi? Onun için, niye bunu soruyorum? Çünkü Allah kuranı sokak diliyle indirmiştir. İnsanların kendi aralarındaki konuşmalarında kullandıkları kelimelere göre indirmiştir ki, insanlar kolay anlasın. “Ve ma erselna min resuli illa bi lisani kavmihi yubeyyine lehum: biz her peygamberi kendi kavinin diliyle göndermişizdir ki onlara meseleyi açık açık anlatsın”(İBRAHİM 4) dolayısıyla bunu böyle anlayacaksınız. Onun için, zaten biraz sonra okuyacağımız ayeti kerimede de göreceğiz. Bu anlayışlar malesef müslümanların elini kolunu bağlamıştır. Vermedi Mabud, neylesin Mahmut. Ne yapacak Mahmut? Yan gelsin yatsın. Mabud verirse verir, vermezse ne yapalım. Bu yan gelip yatmak bizi bu noktaya kadar getirmiştir. Ve bunun sebebi de, işte elinizdeki meallere bakın, farklı bir meal var mı? Hepsine bir bakın lütfen. Başka var mı?

Katılımcı: Bu tanrının hak edene vereceği bir ödül.

1. Bayındır: Aynı şey. Sadece kelimeleri değiştirmiş. Farklı bir şey var mı?

Yahya: Hak edene vereceği.

1. Bayındır: Şimdi öyle diyor da, ama isteyene demiyor.

Yahya: Kim haketmişse.

1. Bayındır: O mealin yazarı kim?

Katılımcı: Mehmet Çakır.

1. Bayındır: Haa Mehmet Çakır. Onun bazen doğru yaptı mealler oluyor.

“Vallahu zul fadlıl azim”(HADİD 21).

Şimdi bundan sonraki ayeti okuyayım da ondan sonra bu konu üzerine tekrar döner dururuz.

“Ma asabe min musibetin fil ardı ve la fi enfusikum illa fi kitabin min kabli en nabreeha: yer yüzünde ve kendi nefislerinizde” kendi içinizde, vücudunuzda, kendi yapınızda. “Size bir musibet dokunmaz ki, o musibeti yaratmadan önce o bir kitaba kaydedilmiş olmasın”. Yani meydana gelen her olayın mutlaka bir yerde kayıdı vardır. Önce katda geçer. Allah’ı  onayından geçer, ondan sonra meydana gelir. Allah’ın o aylamadığı hiç bir şey meydama gelmez. E şimdi dersiniz ki siz, düşünün kendi kendinize. Ben bir insanım. Akşama kadar başıma gelen bir sürü istenmeyen olaylar var. Demek her birisiyle alakalı bir belge mi düzenleniyor? Dünyada şu kadar milyar insan var. Her an milyarlarca belge nasıl düzenlenir kardeşim, diyebilirsiniz. Onu demeye lüzum yok, hemen arkasından Allah diyor ki; “inne zalike Alallahi yesir: bu Allah’a kolaydır”(HADİD 22). Allah için zor diye bir şey yok ki. Siz böylece C. Hakkın gücünün ne kadar büyük olduğunu anlayın. Bu neden böyle?

“Li keyla te’sev ma ala ma fatekum: katbettiğiniz şeyden dolayı üzülmeyesiniz diye”, çünkü kaybettiyseniz Allah’ın onayıyla kaybetmişsinizdir. Çünkü Allah onaylamadan bu kayıp meydana gelmez. Ha siz sebep olmuşdunuzdur, o ayrı bir konu da ama onaydan geçmiştir geri dönülmez. Başınıza olay geldiği zaman anlayacaksınız ki bunu artık engelleme imkanı yok. Çünkü onaydan geçmiş.

Katılımcı: Gelmeden evvel tedbir alabilirmiyiz.

1. Bayındır: Ona geleceğiz. Az sonra. Gelmeden evvel tedbir alabilirmiyiz sorusu, ayeti de bul da “ve lev kuntu a’lemu gaybe lesteksertu minel hayr ve ma messeniyes suu”.(ARAF 188)

“Ve la tehrefu bi ma atakum: ve Allah’ın verdiği şeylerle de şımarmayasınız diye”, yani elimize bir şey geçiyorsa, C.Hakkın onaylamasından sonra geçmiştir. Sebebi sizin çalışmanız olabilir ama mutlaka onaydan geçmiştir. Mesela şöyle düşünün: işçiler, aybaşı olur maaşı hak ederler. Ama patron ödeme emri vermeden maaş ne olur? Ödenmez. Ödeme emri çıkar ondan sonra ödenir. “Vallahu la yuhibbu kulle muhtalın fehur: Allah kendisini bir şey hayal eden(bir şey zanneden)övünüp duran hiç kimseyi sevmez”(HADİD 23).

“Ellezine yebhalun: bunlar cimrilik yaparlar”,”ve ye’murunen nase bil buhl: insanlara da cimriliği tavsiye ederler”. “Men yetevelle fe innellahe huvel ganiyyul hamid”(HADİS 24) kim yüz çevirirse, yani Allah’ın emirlerine karşı aldırışsız olursa şurası kesindir ki Allah çok zengindir ve yaptığı her şeyi güzel yapar. Bununla ilgili diğer ayetlere de bakalım da sen onu bulursun. Enam suresinde olacak dediğim şey. Sen buradan bak.

Şimdi bu musibet kelimesinin geçtiği bir kaç tane ayeti buraya aldım. Birisi Kasas suresinin 47. ayeti ki Kasas 28.suredir. “Ve lev la en tusibehum musibetun bima kaddemed eydihim: kendi yaptıkları sebebiyle başlarına bir musibet geldiği zaman”. Demek musibet hangi sebeple geliyormuş? Kişinin kendi yaptığı fiilden dolayı geliyormuş.

“fe yekulu rabbena lev la erselte ileyna resulen fe nettebia ayatike ve nekune minel mu’minin: şöyle derler; ya rabbi bir peygamber gönderseydin, senin ayetlerine uysaydık ve iyi mümin olsaydık olmazmıydı derler”(KASAS 47). Şimdi bunlar kendisine peygamber gelmemiş olanlar. Peygamber gelmemiş olana da gelen musibet kendi eliyle yaptığından. Biz her derste tekrarlıyoruz: peygamber gelmese bile insanlar doğuşlarından ölünceye kadar Allah’ın kainattaki ayetlerini okuyorlar. Kendi vücutlarındaki ayetlerini okuyorlar. Ve bir çok doğruya kavuşuyorlar. Bir çok doğruları öğreniyorlar. Geçen hafta söz konusu etmiştik. Peygamberlerin görevi neydi? Tezkir! Yani hatırlatma. İnsanların görevi? Tezekkür! Hatırlama. Sizin zihninizde olmayan bir şeyi ben nasıl hatırlatırım? Ben mesela diyorum; geçen hafta görmüştükya diye başlıyorum. Çünkü burada konuşulmuş. Hatırlatmaya çalışıyorum değil mi? Böyle bir şeyden hiç bahsetmemiş olsaydık, geçen hafta görmüştük demeye hakkım olur mu? O zaman, peygamber hatırlatıyorsa bu insanların zihninde bu olmalı ki hatırlayacak? İnsanların görevi de hatırlamaysa, hatırlayacakları bir şey var demektir. Bu insanlar eğitimli insanlar değil. Mesela Mekke müşriklerini düşünün. Mekke’de okur yazar çok insan var. Yada diğer peygamberleri düşünün. O zaman bunların hatırlayacakları ne? Neyi hatırlarlar? Genelde neyi hatırlarlar? Çevrelerindeki ayetlerde okuduklarını hatırlarlar. Onun için bakın dünyaya, en cahil topluma da gidin en bilgili topluma da gidin temel değerler hepsinde ortaktır. Mesela hırsızlığı hiç kimse tasvip etmez. Yalancılığı hiç kimse onaylamaz. Haksız yere adam öldürmeyi herkes çok kötü kabul eder. Bunun gibi şeyler. İşte fakirlere, güçsüzlere iyilikte bulunmayı herkes iyi bir davranış olarak değerlendirir. İşte peygamberler de zaten insanların yaratılıştan, çevreden, Allah’ın o görülen ayetlerinden aldıklarını anlatınca herkes onda kendisini buluyor ve daha ileri hedeflere götürüyor peygamberler. İnsanları mevcut oldukları durumdan alıyor, daha ileri noktalara doğru götürüyor. Ve fıtrattan elde etmiş oldukları o kabiliyetleri daha da geliştiriyor. Onun için siz insanlara kuran okuduğunuz zaman der ki; ben zatwn böyle düşünüyordum. Yani işte tezekkür etmiş oluyor orada. Tezekkür etmiş oluyor. O zaman işte başına bir musibet geldiği zaman haa bunu ben yaptım der. Kendim ettim kendim buldum derler ya. Sebebi sensin.

Şura suresinde Allah buyuruyor ki; “ve ma asabekum min musibetin fe bi ma kesebet eydikum: başınıza gelen her musibet (her olumsuz olay) kendi elinizle yaptığınızdan dolayıdır”. Yani yanlış bir şey varsa mutlaka sebebi sensin. Sorunu unutma cevabı gelecek. Ayetlerin hepsini okuyacağız, bir tanesini, iki tanesini değil. Şura suresi 42. Sure  ayer numarası 30.

“Ve ma asabekum min musibetin fe bi ma kesebet eydikum”, sizin kendi elinizle yaptığınızdan dolayıdır da, az önceki okuduğumuz ayetle birlikte değerlendirelim. Onu biz yaratmadan önce bir kitaba kayıtlıdır diyor. Yaratan kim? Allah. Yani başınıza o musibetin gelmesini onaylayan, bir yere layıt düşürten ve o musibet ile ilgili şeyleri yaratan Allah’tır. Dolayısıyla tabiki Allah’tandır, ama sebebi sensin. Tamam mı? Yani  senin emrinde çalışan bir kişiye ceza verirsen, haklı bir ceza verirsen cezayı veren kim olur? Sen olursun. Hak eden kim olur? Sebebi de o olur. Bana niye bu cezayı verdin diye söylediği zaman dersin ki düşün anlarsın. Yada savunmasını almışsındır öğrenebilir. Tamam mı? Yani hayır-şer Allah’tandır da şerrin sebebi sensin. Şimdi gelecek onun daha açık ayeti.

Katılımcı: 39:07 bir şey söylendi hiç duyulmuyor.

1. Bayındır: Tezekkür. Tezkir hatırlatma, tezekkür hatırlama.

Katılımcı: Hocam tezekkür deneyim olabilir mi?

1. Bayındır: O deneyimlerden elde edilen bilgidir tezekkür. Yani hatırlanacak olan bilgidir.

Katılımcı: Zikir değil mi Hocam?

1. Bayındır: Zikir: elde edilen bilgi. Tezekkür: onu hatırlamaktır. Harekete geçirmektir. Şimdi ayeti tamamlayalım.

“Ve ma asabekum min musibetin fe bi ma kesebet eydikum: başınıza gelen her musibet kendi elinizle yaptığınıza karşılıktır”,”ve ya’fu an kesir: Allah çoğunu da affeder”(ŞURA 30). Yani yaptığınız bir çok şeyin de cezasını vermez Allah size. Affeder. Ondan dolayı Allah’ın onayı olmadan başımıza herhangi bir musibet gelmiyor.

Katılmcı: Yarın ne yapacağımızı Allah’ın bildiğini

1. Bayındır: C.Hakk’ın bilgisi..şu anda bilgiyi tartışmıyoruz ki. Başımıza gelecek musibet ile ilgili Allah’ın şeyini. Yaratılmadan önce, bugünden de kayda geçebilir yaratılmadan çok küçük bir vakit önce de geçebilir. Onunla ilgili bir açıklık yok ayette. Bir kayıt var ama bu kayıt..

Katılımcı: Allah’ın önceliği yani. İleriye dönük.

1. Bayındır: Şimdi C.Hakk’ın bilgisi ayrı bir konu ama musibetlerin kaydedilme zamanı ne zaman? Yaratılmadan önce. Ama yaratılmadan ne kadar önce? Orasını bilemiyoruz tabi.

Katılımcı: 40:57 bir şey söylendi duyulmuyor.

1. Bayındır: Evet biraz sonra onun tartışmasına gireceğiz.

Ondan sonra gene bir başka ayeti kerime. Bu sa Tegabun suresi 64.sure, 11.ayet. “Ma asabe min musibetin illa bi iznillah: başa gelen her musibet, mutlaka Allah’ın onayıyla gelmiştir”. Dolayısıyla o musibet oldu mu bileceksin ki bunu engellemek mümkün değilimiş. Ama sebebi ben olabilirim, o ayrı bir konu. Yani demek ki burada bu hakedilmiş. Kendi elimizle yaptığımızdan dolayı.

Katılımcı: İptal olabilir mi?

1. Bayındır: Bu sonuçtur musibet. İmtihan için C.Hakk’ın verdiği sıkıntılar: o ayrı bir konu. O da olabilir. Tabi musibetin kendisi de bir imtihan.

Katılımcı: Bela sıkıntı geldiği zaman

1. Bayındır: “İnna lillahi ve inna ileyhi raciun” der. Başımıza bir musibet geldiği zaman da ne yapmamız gerektiğini Allah bize bildiriyor. “Ve iza asabetun mudibetun kalu inna lillahi ve inna ileyhi raciun: başlarına bir musibet geldiği zaman hemen hatırlarlar. Biz zaten Allah’ınız ve ona döneceğiz diye Allah’a teslimiyet gösterirler”(BAKARA 156).

“Ma asabe min musibetin illa bi iznillah: başa gelen her musibet ancak Allah’ın onayıyla gelir”,”ve men yu’min billahi yehdi kalbeh vallahu bi kulli şey’in alim: kim Allah’a inanır güvenirse, Allah onun kalbini doğruya yönlendirir”(TEĞABUN 11).

Şeyi de bulsana. Ali İmran suresinde var Uhud savaşındaki zaferden sonra tekrar kaybın sebebini, müslümanların davranışları olduğuna dair bir ayet var orada. Ali imran’da. O ayeti de bir bul da.

Şimdi bakım şuraya “ve men yu’min billahi: kim Allah’a inanır ve güvenirse”,”yehdi kalbehu: Allah onun kalbini hidayete erdirir”. Allah kimi hidayete erdiriyormuş? İnanacaksın, güvemeceksin. Şimdi bizi az önceki, tekrar döneceğiz dediğimiz ayette ona benzer ayetler. “Yehdillahi men yeş’a”, Allah istediğini yola getirir diye mana veriliyor. Allah istediğini yola getirir, Allah istediğini işte, şu az önce okuduğumuz istediğine fazlından verir. O zaman biz ne oluyoruz? O zaman bu kadar emirler niye verilmiş değil mi? Bu yasaklar neden konmuş? Şimdi görüyormusunuz. Zaten arapça bakımından bu mana, doğru bir mana değil. Tekrar okuyayım bak “ve men yu’min billahi: kim Allah’a inanırsa”,”yehdi kalbehu: Allah onun kalbini doğruya yönlendirir”. Onun için “yehdillahu men yeş’a: Allah isteyeni yola getirir” , istediğini değil. İstek bizden olacak.

Mesela hep örnek verdiğimiz bir ayet var: İbrahim suresinin 4.ayeti 14.sure. Bir açın, bir daha tekrar etmiş olalım. Çünkü bu hata çok yaygın ve islam aleminde yerleşik bir hata olduğu için çokça okumak lazım. Bazı şeyler vardır ki üz kere de yıkasan gene izi kalır. Bu da öyle. Bin defa da ayeti okuyoruz, bakıyoruz ki gene olmamış gene eski kirlerden iz kalmış. Onun için sık sık okumakta fayda var. 14.sure, İbrahim suresi 4.ayeti. Az önce de gene bu ayeti okumuştum ezbere de.

“Ve ma erselna mün resulin illa bi lisani kavmihi: her peygamberi kendi kavminin diliyle göndeririz”, yani sokakta konuşulan diliyle konuşur peygamber. Yoksa öyle üniversitede konuşulan dili konuşmaz. Öyle yazarların, aristokratların konuştuklarını değil, vatandaşın, halkın konuştuğu dili konuşur. Kiye böyle? “Li yubeyyine lehum: onlara konuyu açıklayabilsin/anlatabilsin diye”, onlarla iletişim kurabilsin diye. Şimdi bundan sonra elinizdeki meallerde nasıl mana vermişler?

Katılımcı: Aynı.

1. Bayındır: Okurmysunuz. Ne dedim ki aynı diyorsunuz? Bir şey demedim.

Katılımcı:”Allah dilediğini saptırır, dilediğini doğru yola iletir”.

1. Bayındır: Şimdi buyrun! Mekke’yi düşünün. Mekke’ye Muhammed(sav)’i Allah peygamber olarak göndermiş. Ve halkın konuştuğu dille insanlara hitab ediyor. Allah’ın indirdiği ayetleri onlara güzel güzel açıklıyor. Ondan sonra Allah istediğini saptırıyor, istediğini doğru yola getiriyor. Yani buraya peygamber gelmese ne olacak? Gelse ne olacak? Halkın diliyle konşsa ne olacak, konuşmasa ne olacak. Yanlış mı? Onlara emirleri yerine getirse ne olacak getirmese ne olacak? Allah istediğini yola getirecek, istediğini getirmeyecek. Şimdi başka ayete geçelim.

Mesela bir çok ayette geçiyor: “vallahu la yehdil kavmen kafirin” diyor. “Allah kafirler topluluğunu yola getirmez”. Şimdi Allah’ın hükmü mü bu? Şimdi Peygamberimizin geldiği Mekke’de insanlar ne? Kafir! “Vallahu la yehdil kavmen müşrikin” de vardır. Hepsi kafir mi? Kafirleri yola getirmez. Demek ki istediğini yola getirir dediğine göre bu ayet onun açıklaması olacak değil mi? Allah kafirleri yola getirmez. Peki Mekke’de kim yola gelecek? Ve Peygamber niye daha gidipte Ebu Cehil’e anlattı. Niye anlattı.

Katılımcı: Yola gelsin diye.

11. Bayındır: O kafir. Kafiri Allah yola getirmeyecek diyor? Hiç bir şeye benzemiyor. Daha niye inanın demiyor? Neden inanmazsanız ahirette başınıza şunlar şunlar gelir diyor. İnanırsanız şöyle şöyle gelir diyor, niye diyor? O kadar ayetin bir anlamı kalıyor mu? Yani ben öğrencilere hep söylüyorum. Diyorum; siz dua edin ki kafirler bunları bilmiyor, bunlarla bizim karşımıza çıksalar iflahımızı sökerler. Bunlar tabi haşa kuranda yanlış, hata olmaz. Bunlar kuranın o ayetlerine verilen yanlış manalardır. Ama bu yanlış manalar hep bir politika uğruna verilmiştir. İşte bir mezhep çıkmış, önce devlet o mezhebi desteklemiş. Sonra o mezhebi kullanarak birilerine zulmetmiş. Bu defa ikinci bir idare gelmiş öbür mezhebi tutmuş, bunlara karşı çıkmış. Ulema da bunlara servis yapmış. Yani böyle hür bir ortamda yapılmış çalışmalar değil bunlar. Ama şimdi Teğabun suresinin 11.ayetini tekrar okuyayım. “Ma asabe min musibetin illa bi iznillah: başa gelen her musibet Allah’ın onayıyladır”,”ve men yu’min billah: kim Allah’a inanırsa”. O zaman Ebu Cehil’e de söylersin bunu değil mi? İnan, Allah senin kalbini doğrultur. Yani hidayete erdirir. Bitti. O zaman kuranı kerimin tamamında bir bütünlük meydana geliyor.

Katılımcı: Daha mantıklı.

1. Bayındır: Hayır. Öyle olur, başkadı olmaz. Daha mantıklı dediğin zaman öbürü de mantıklı demektir. Yani şu daha iyidir dersen ne olur biliyormusun? Şu iyidir, bu daha iyidir. Daha mantıklı dediğin zaman öbürünün de mantıklı olması lazım. Öbürünün hiç bir mantığı yok ki. O yanlış, bu doğru. Arapça bakımından da yanlış. Yani dil bakımından da yanluş. Mana ilişkisi bakımından da yanlış. Aynı yanlışlığı biraz önce okuduğumuz ayette de göreceğiz. Ama o ayete geçmeden ben diğer ayetleri hep okuyorum ki zihniniz kuranın ayetleriyle iyice pişsin, ondan sonra yanlışları göstereyim. Her şeye aykırı canım. Öyle de bakın, islam toplumu bunun madurudur. Hep var. Adam çalışmaz etmez, Allah kerimdir. Şüphesiz. Allah diyor ki; “ve en leyse lil illa ma sea ve enne sa’yehu sevfe yura: insanın kendi yaptığından başkası kendinin değildir”(NECM 39-40). Ama sen herşeyi Allah’a bırakıyorsun.

Şimdi bir başka ayet okuyacağım. Az önce bir şey eksik kaldı da, zihinlerde takılabilir. Hani ayette “vallahu la yehdil kavmen kafirin”,”vallahu la yehdil kavmen fasıkin”,”vallahu la yehdil kavmen zalimin”, Allah zalimleri yola getirmez, fasıkları yola getirmez, kafirleri yola getirmez diyor ya. Ama ondan sonra da “ve yehdi ileyhi men enab: kendine yöneleni yola getirir”(RAD 27). Adam kafir, kafirlikte kalmış. Kafiri gelip de müslüman yapmaz ki. O zaman ahirette C Hakka herkes itiraz eder; “Ya rabbi onu müslüman ettin de beni etmedin diye. Kafirin yola gelmeye niyeti yok. Yola gelmek için gayret gösterirse, şimdi şöyle söyleyeyim; adam kuyunun dibine düşmüş. Elini ver de çıkarayım diyorsun, vermem diyor. Bir de hakaret savuruyor. Ne yapacaksınız? Çıkarabilirmisiniz onu? Adam çıkmak istiyor, diyor ki; ya bir elimi tutarmısın? Hay hay kardeşim, başkalarını da çağırayım seni çıkaralım dersin. Allah da der ki; “yehdi ileyhi men enab: kim o tarafa yönelirse Allah onu yola getirir”(RAD 27). İlk hareket senden olacak.

Katılımcı: 54:10-54:15 hiç duyulmuyor.

1. Bayındır: Öldürmeye giderken ne oldu?

Katılmcı: 54:22-54:24 duyulmuyor.

1. Bayındır: Haaa! Orada gelip kız kardeşinin orada kuran duyuyor Hz.Ömer. Şimdi AllahTeala haşa zalim değildir. O insanların bir şekilde kendi ayetlerini görmesini sağlar, onu gördükten sonra kafirliğine devam da edebilir yolunu doğrultabilir de. O ana kadar, mesela Hz.Ömer sinirli sert bir insan. Böyle insanlar pek insanları dinlemezler. Dinlemediği için dolduruluşa gelip gönderilmil olabilir. Ama orada dinliyor ayetleri, gerçeği orada kavrıyor. Zaten gerçeği kavradıktan sonra yoldan çıkıp çıkmama meselesi vardır. Kavramadan olacak bir şey yok. Kavrayacaksınız. Orada Hz.Ömer kavramış gerçeği ve tamam demiş. Ama siz çevrenizde bir çok kimse görürsünüz: gerçeği kavradığı halde bulunduğu menfaat gurubunun içinden çıkamadığı için sen haklısın ama kusura bakma kardeşim, ben böyle devam edeceğim der. Demiyor mu? İşte o karar çok zor bir karardır. İşte Hz.Ömer o kararı verdi. Ya ben geri gittiğim zaman ne olurum, Mekkeliler’e karşı rezil olurum diye düşünseydi, yani insanların kendisini alkışlamasını düşünseydi müslüman olamazdı.

Katılımcı:Kavramasını da şu anki toplum Allah dilemeseydi kavrayamazdı şeklinde anlıyor.

1. Bayındır: Neyse artık, şimdi ayetleri okuyoruz. Ya bakın elinizde kuran mealleri var, ben okuyun diyorum size. Kuran meali. Biz insanlara hangi kitabı okuyayım diyenlere Allah’ın kitabını oku diyoruz. Tavsiye ettiğimiz bu. Ama burada yapılan hataları ben size göstermeye çalışıyorum. Şimdi bazıları zanneder ki bu bizim türkçe meallerde. Hayır! Hayır, ne kadar arapça tefsir varsa hepsine bakın hepsinde de aynıdır. Biraz sonra esas konuyla ilgili kısmını okuyacağım. Ha bunlar ne olmuş: bir noktadan sonra artık insanlar tefsir yazarken de Allah ne demiş, peygamber ne demişe bakmıyorlar. Bugün de öyle. Eskiler ne demişe bakıyorlar. Bizim farkımız sadece o. Biz Allah ne demişe bakıyoruz. Onun için bu fark ortaya çıkıyor. Ve bugün insanlar bize cevap veremiyorlar. Cevap veremedikleri için hop oturup hop kalkıyorlar. Ve arkadan dedikodu yapıyorlar. Çünkü onlar da bakıyorlar, hakikaten doğru. Doğru ama ben şimdi buna doğru dersem, gidip de Abdulaziz’in cemaatine mi gireceğim diyor. Be alakası var, Allah’ın kitabını ugulayacaksın. Abdulaziz’in cemaati diye bir şey mi var ya? Şimdi mutlaka hani illa da bir yere girecek zannediyor. Gireceğin belli ama Allah’ın kitabının yoluna gireceksin. Bizim de hatamız varsa söyleyeceksin, biz de düzelteceğiz. Neyse şimdi devam ediyorum.

Şimdi bir başka ayeti kerime. Bu da Nisa suresi. “Ma asabeke min hasenetin fe minallah: başına gelen her iyilik Allah’tan gelir”. İyiliği C.Hakk verir ikram olarak. Nisa suresi 4.sure biliyorsunuz. 79.ayet. “Ve ma asabeke seyyietin fe min nefsik: başına gelen kötülük de kendindendir”. Bir  kötülük varsa sebebi sensin. “Ve erselnake lin nasi resula: ey Muhammed biz seni insanlara elçi olarak gönderdik”. Nedir? Yani Allah’ın emirlerini insanlara duyuracaksın, vazifen o. “Ve kefa billahi şehida: onların ne yaptıklarını görme bakımından Allah yeter”(NİSA 79), Allah hepsini takip ediyor. Ahiretteki durum da şu: “men cae bil haseneti felehu aşru emsaliha: kim iyilik yaparsa Allah ona on katı sevap verir”.”Ve men cae bis seyyieti fe la yucza illa misleha: kötülük yapana da bir kötülük”(EN’AM 160). Yani yüz liralık iyilik yaptıysan bin liralık sevap alıyorsun, yüz liralık kötülük yaptıysan yüz liralık günah alıyorsun. Allah Teala böyle diyor işte.

Evet. Öbür ayeti okuyalım. Ali İmran suresinin 155.ayetini de lütfen bir açıverin. Uhud savaşını hatırlatalım size. Uhud savaşında biliyorsunuz Müslümanlar önce galip gelmişken sonra mağlup oldular. Hatta bu 152.ayetinin de bir kısmını okuyayım. Çünkü tamamını okursam dersimizin şeyi dağılır. Uhud savaşını hatırlarsanız, Peygamber(sav) askeriyle birlikte oraya gitmişti. Savaşa tutuşmuşlardı. Bir gurup müslümanı okçular tepesine bırakmıştı. Biz galip gelsek de yada kargaların leşimizi yediğini görseniz de benden emir gelmedikçe buradan ayrılmayın demiş. Çok kesin bir emir. Ama Müslümanlar galip gelince buradaki okçuların bir kısmı dedi ki; tamam işte, zaferi kazandık. Daha ne duralım. Ganimet sevdasına düşerek zafer yerine gittiler. Ölmüş olanların üstlerini boşaltacaklar, işte kılıçlarını alacaklar, orada dolaşan atları, develeri alacaklar falan. Ve komutanları da ne kadar şey yaptıysa da dinlemediler gittiler. Orada bir kaç tane okçu kaldı. Halid B. Velid’de süvari birlikleriyle zaten sürwkli takipteydi. O tepenin boşaldığını görünce hücum etti. Orada bir kaç tane okçuyu da şehid etti ve arkadan müslümanlara saldırdı. Galip gelen ordu mağlup oldu. Mağlup oluşun sebebi kim? Okçular. Efendim şimdi Peygamberimizin suçu yoktu, diğer ashabın suçu yoktu ama bu savaş, toplu hareket edilmesi  gereken bir şeydir. Onun için mesela askerde emre uymak son derece önemlidir biliyorsunuz. Komutam bir emir verdi mi ona uyacaksın. Sen onun yorumunu yapıp da, efendim böyle yapmak daha iyidir dersen olmaz işte. Çünkü komutanın gördüğü ufuk daha fazladır, senin gördüğün çok kısıtlıdır. Komutana uyacaksın. Yoksa zafer elde edilmez. Bir tek askerin hatasıyla bir ordu savaşı kaybedebilir. Şimdi burada 152.ayete bakın. Allah müslümanlara zafer vaad etmiş. Zaten bir çok “ve kane hakkan aleyna nasrun mu’minin”(RUM 47) ayeti kerimelerde var. Müminlere yardım ve zafer verme bize hak olmuştur, bizim görevimizdir diye C.Hakk buyuruyor. Diyor ki; “ve lekad sadakakumllahu va’dehu: Allah size verdiği sözü yerine getirdi”. “İz tehussunehu bi iznihi: Allah’ın onayıyla onları kesip duruyordunuz”. Onların her bir kellesinin kopması da bir musibet olduğu için mutlaka Allah’ın onayı gerekiyor. Herşeyde. “Hatta iza feşiltum: ama dağıldınız”. “Ve tenaza’tum fil emr: size verilen emir konusunda-Peygamberin verdiği bir emir var ya-bir birinizle tartışmaya girdiniz”. Okçular. “Ve aseytum: ve isyan ettiniz”. Peygamberin emrine uymadınız. Ne zaman? “Min ba’di ma erakum ma tuhibbun: istediğinizi Allah size gösterdikten sonra”. Zafer istiyordunuz, Allah o zaferi gösterdi. Ondan sonra isyan ettiniz. “Min kum  men yuridud dunya: içinizden bir kısmınız dünyalık istiyor”, bir an önce oradan ganinet malları almaya çalışıyordu. “Ve min kum nen yuridul ahireh: içinizden bir kısmı da ahireti istiyordu”. “Summe sarafekum anhum: sonra Allah sizi onlardan geri çevirdi”.”Li yebteliyekum: büyük bir sıkıntıya soksun diye sizi”. Neden dolayı? Kendi yaptıklarından dolayı. Yani galip gelmişken geriye dönmek zorunda kaldılar. Hatta dağa doğru kaçtılar, Peygamber efendimizin burasına zırh vatmıştı, dişi kırılmıştı falan. “Ve lekad afa anhum: Allah sizi affetmiştir”,”vallahu zu fadlin alel mu’minin: Allah’ın müminlere karşı ikramı çoktur”(ALİ İMRAN 152). Ondan sonra 155.ayete gelelim. İsterseniz siz aradaki ayetleri daha sonra okursunuz.

“İnnellezine tevellev min kum yevmel tekal cem’ani: o iki topluluk karşılaştığı zaman geri dönenler, emri tutmayanlar var ya”. Şimdi bu münafıklar için de söz konusu olabilir. “İnne mestezellehumuş şeytanu bi ba’di ma kesebu: yaptıkları bazı yanlışlıklar sebebiyle şeytan onların ayaklarını kaydırmıştır”. Şimdi bazı rivayetlerde deniyor ki; o emri tutmayan okçuların bir kısmının faiz borcu vardı. Bir an önce ganimetlerden alıp o borcu ödemeye çalışıyorlardı. Daha önce yaptığınız bir şeyin cezasını çekiyorsunuz. “Ve lekad afallahu anhum”, işte bu “lekad afallahu anhum” olunca münafıklar olmuyor bunlar. Okçular oluyor. Çünkü Allah münafıkları affetmez. “Allah onları affetmiştir”, “innallahe gafurur rahim: Allah gafur ve rahimdir”(ALİ İMRAN 155). Bakın başınıza gelen her musibet kendi yaptığınızdan dolayı. Şimdi açık örneği de var mı burada? Hiç şüpheniz kaldı mı? Tam olarak açıklandı mı mesele? Efendim? Açıklandı! Esas kelamcıları sıkıntıya sokan ayete tekrar dönelim.

Katılımcı: Sağınızda.

1. Bayındır: Tamam, sağımdaki kelamcı da, şimdi bu hadiseyi içten bildiği için buna dönerek söylüyorum. Kelam alimlerini sıkıntıya sokan ayet.

Şimdi Hadid suresine, esas şeye dönüyoruz. Ve bütün bu okuduğumuz şeyden sonra “zalike fadlullahi yu’tihi men yeş’a: bu Allah’ın ikramıdır ki isteyene verir”(HADİD 21). İstediğine verir diye de mana verebilirsiniz. Çünkü Allah kimin buna layık olduğunu en iyi bilir. Onun kuralını Allah koyar. O manada doğru. Ama siz istediğine dediğiniz zaman bu sokağın dili olmaz. Onu izah edecek bir kaç tane adam olması lazım. İnsanın hemen anlamasını istiyor. C.Hakk öyle istiyor zaten. İşte o zaman, isteyene dersiniz hemen anlaşlır. Vallhu zul fqdlıl azim: Allah büyük bir fadıl sahibidir”(HADİD 21).

“Ma asabe min musibetin fil ardı vela ri enfusikum: yeryüzünde veya kendi nefislerinizde başınıza bir musibet gelmez ki”,”illa fi kitabin: o bir belge ile tespit edilmiş olmasın”. Yani şimdi hapise atılacak olan bir kişi, hapise atılırken hapisaneye götüren görevliler ne yapar? Elindeki belgeyle gider değil mi? O belgenin altında hakimin veya savcının imzası olması lazım. Eğer tutuklamaysa savcı veya hakim, ceza ise mutlaka hakimin imzası olması lazım. Yani bir karar olması lazım. Yani hapse girmeden önce o belge tanzim edilir. Allah böyle yapıyor. Sokak dili diyoruz ya, işte bu. Başınıza gelen her musibet gelmeden önce mutlaka bir belgeye yazılıdır. Sebebi kim? Biz. Bir çoğunu da affeder Allah. Görmezlikten gelir. Ama onu yaratmadan önce bir kitapta yazılıdır diyor. Şimdi, onu yaratma ifadesindeki: orada “ha” zamiri var, “onu” diye anlam verdiğimiz bir zamir. “O” da zamirdir türkçede biliyorsunuz. Bunu tutuyor bizim kelam uleması nefislere veya toprağa gönderiyor. “O nefisleri yaratmadan önce”: böyle mana veriyorlar. Bak şimdi o manayı söyleyeceğim dinleyin. Şu ana kadar rahat ettiniz, anladınız meseleyi değil mi? Şimdi o yanlış manayı söyleyeceğim. “Yerde ve kendi nefislerinizde bir olay olmaz ki o nefisleri yaratmadan önce Allah onu bir kitaba kaydetmiş olmasın”. Şimdi ne anladınız?

Katılımcı: Doğmadan kaderimiz yazılmış.

1. Bayındıf: Peki bize ne düşüyor? Hiç bir şey düşmüyor. Şimdi buradan be şunu okuyayım. Bakın bu Nesefi tefsiri. Bizim medreselerin baş tefsirlerindendir. Son derece önem verilen başucu tefsirlerindendir. Bu değil mi? Nesefi işte. Haa bu birinci cilt, cilt farkı var. Ölüm tarihine bakalım bu zatın, ne zamanmış. Buraya yazmamış. Birinci ciltte hayatı vardır, oraya bir bak da bana söylersin. Ver onu şimdi bana.

Bak şimdi burada diyor ki; “İlla fil kitabin min kabli en nebraaha: onu yaratmadan önce”, onu yaratmadan önce kısmını burada açıklıyor. “Min kabli en nahlukal enfuse: nefisleri yaratmadan önce biz onu bir yere yazmışızdır”. İnsanları yaratmadan önce biz onu bir yere yazmışızdır diyor. Ve bu ehli sünnet akidesi, şey yapmayın. Öyle Kaderiye falan değil. Hani ehli sünnet diye yere göğe koyamadıkları bir akide var ya. Bunu söylediğiniz zaman milletin tepesi atıyor ama atsın. Nasıl olsa biz alıştık. Onu alışmayanlar düşünsün. Ehli sünnet kelimesi dört asır sonra kullanılmaya başlanmıştır. Bu çok güzel bir kelime gerçekten. Keşke ehli sünnet olabilsek. Yani Peygamberimizin gösterdiği yolda keşke gidebilsek. Ama siz tutun ayetlere kendi keyfinize göre mana verin ve kendi yolunuza da ehli sünnet deyin. Kusura bakmayın öyle o kadar saf değiliz.

Katılımcı: Hocam ben okudum, ana rahmine düşer düşmez şaki mi, şakirt mi olacağını melek soruyormuş.

30. Bayındır: Şimdi o ayete bu manayı verdikten sonra gerisi kolay. Halbuki arapça bakımından bu mana yanluş. Yani dil bakımından böyle bir mana verilemez. Çünkü konu esasen musibet üzerinde odaklaşıyor. Ve hüküm de onunla alakalı olur. Diyorlar ki; efendim diyorsun ki o zamir en yakınına gider. Elbette en yakınına gider. Lafzen burada nefis yakın ama bir de rütbeten yaknlık vardır. Yani cümlenin yapısı bakımından yakın olan musibettir. Çünkü konu musibet üzerinde duruyor. Siz türkçe olarak okuduğunuz zaman herkesin aklına gelecek olan musibettir. Şöyle söyleyeyim, mesela ayetin metninden okuyoruz: yerde ve nefislerinizde bir musibet meydana gelmez ki onu yaratmadan önce bir kitapta olmasın. Ama vurgu neye? Yeryüzünde ve kendi içinizde bir musibet meydana gelmez ki onu yaratmadan önce bir yere kaydı düşülmüş olmasın. Musibet için mi anlıyorsuz yoksa nefisleri mi anlıyorsunuz? Başka bir şey anlaşılmaz. Yani dil budur. Ama siz baştan bir kere bir yerlere mesaj vermeye kararlaştırdıysanız ondan sonrası kolay. Yani minareyi çalan kılıfını hazırlıyor. Ama bu öyle bir şey ki, derse girmeden önce Bekir Abi’ye dedim ki; bu bir makas değişimi gibi bir şey. Hani istasyonlarda trenlerin makaslarını değiştirirler. Makasın değiştiği noktada hepsi aynı yerdedir. Çok dikkatli olmayan insan fark da edemez. Ama tren o değişik yola girdiği andan itibaren artık onun hedefi değişmiştir. Öyle ya. Artık değişmeden önce gideceği yer başkadır, makas değiştikten sonra gideceği yer başkadır. Şimdi küçücük bir makası değiştirdin mi her şey biter. O zaman diyorsunuz ki; işte bu ehli sünnet akidesine göre. Bakın kaç tane şeye bakarsanız bakın. Bunu doğru anlayanlar da var çok şükür. Onu da söyleyeyim. Çok şükür var ama bu halka kadar inmiş de değil. Yani kitaplar hep buna göre yazılmış değil mi? Yani böyle bir görüş de var diye doğruyu yazar ama onu öyle bir anlatır ki önemsiz. Şimdi bir kurban bayramında kasap ayarlamış bizim biraderler. Gelsin de hayvanı kessin diye. Geldi kesti, baktım hayvanın en iyi yerlerini torbaya doldurdu, bunu ben alacağım. Şimdi bizim biraderler kızardı, bozardı sesleri çıkmadı. Utandılar yani. Ver bakayım o torbayı dedim. Ya sana biz para veriyoruz, senin ne hakkın var buradan et almaya. “Benim payım yok mu?” hayır yok! İşte, “bende akrabadanım”. Ne akrabası? Sen benim hiç bir şekilde akrabam değilsin, bir selamlaşmamız var o kadar. Akrabamdan da olsa vereceksem ben vereceğim sana ne? Senin almaya hakkın yok. Ondan sonra dedi ki; ben şimdi bir yerde kasaplık yaptığım zaman buraya iltahap diyorum. Bu bir iltahap diyorum, orayı ben alıyorum. Önce iltahap diyor. İğrendiriyor sahibini ve onu kendisi alıyor. Burası iltahap diye kenara atıyorlar. Bu var ama iltahap diyorlar. Ondan sonra kendi yanlışlarını millete doğru bir akideymiş gibi sunuyorlar. Ondan sonra arkasından da, efendim bu ümmet niye başarılı olamıyor? Ya nasıl olacak? Bütün başarısızlıkların faturasını sen C.Hakka çıkarıyorsun bu mantıkla öyle değil mi? Nasıl başarılı olacak bu insanlar. Bu şekilde inanan insanı nasıl başarılı yaparsınız? İnanacaksa yani Allah hidayet vermedi ben ne yapayım. Allah mal vermedi, zaten zenginlikle ilgili olan ayeti de öyle manalandırıyorlar. İşte “inne rabbuke yebsutu rızka li men yeşau ve yakdir”. Hemen reklam geldi. Hemen ezberliyorsun. Ben yazdım ama bulamam, gerçekten bulamam hiç şakası yok. Sen hemen buldun helal olsun. İsra suresinin 30.ayeti, senin Rabbin rızkı, buradaki yazılan manaya göre değil. Açın da bir okuyun. Ne lüzumu var, kendi gözünüzle görün. 17.surenin 30.ayeti. Kendiniz açın, kendi gözünüzle görün. Evet oku bakalım Yahya.

Yahya: Senin Rabbin rızkı dilediğine bol verir, dilediğine daraltır. Şüphesiz ki O kullarından haberdardır, onları çok iyi görür.

1. Bayındır: Şimdi birleştirelim. Allah rızkı dilediğine bol verir, dilediğine daraltır. Allah istediğini yola getirir, istediğini sapıklıkta bırakır. Allah insanları yaratmadan önce başlarına gelecek her şeyi bir yerde kaydetmiştir. Şimdi biz ne olduk?

Katılımcı: Robot.

1. Bayındır: Hoş geldiniz. Amerika’dan gelen bir ses. İşte bakın Allah’ın kitabını bu hale getirmişiz. Yani problemin büyüklüğünü anlayalım lütfen. Anlayalım da, burada yapılan çalışmaya destek verin. Lütfen destek verin lütfen. Hakikaten ben şaşırıp kalıyorum. Bugün de bir yerden efendim bize şu kadar kitap gönderin. Başüstüne gönderelim. Peki bu kitaplar nasıl basılıyor? Bu araştırmalar nasıl yapılıyor? Herkes bizden hep istiyor ama biraz da benim şuraya katkım olsun diyen çok nadir çıkıyor. Ama Allah’a şükür o çok nadirle de bu işi yürütüyoruz. Bunlar çok önemli meseleler. Bu burada kalmamalı. Bunu bütün islam alemine duyurmak zorundayız. Tamamını. Bizim vazifemiz bu. Yarın ölüp gideceğiz. Mal mülk burada kalacak. Ama bunu duyurursak C.Hakkın huzurunda hiç olmazsa iyi karşılanırız değil mi? Bu bizim vazifemiz. Burada kalmaması lazım. Bu bir yapısal bozukluk. Ve Allah’ın kitabına mal edilmiş. Peki ayetin doğru manası ne? En son ayetin. “Senin rabbin rızkı isteyen ve gücü yeten için yayar”. O zaman önce isteyeceksin, sonra gerekli güce sahip olmak için elinden gelen gayreti göstereceksin. O zaman bu insanların önünde bir şey durur mu? Bu insanlar başarılı olamaz mı? Şimdi değiştiriyoruz, bir: başına gelen her musibetin sebebi sensin. Allah o musibeti yaratmadan önce bir yere kaydeder. Artık ondan sonra iş işten geçmiştir. Başına bir şey geldiyde razı olacaksın o sonuca. Öyleyse buna ben sebep olmamak için ben elimden geleni yaparım değil mi? Ama ben yaratılmadan önce yapılmışsa yapacağım hiç bir şey yok. Ondan sonra, Allah isteyeni yola getirir. Bir kere bende o istek olması lazım.

Katılımcı: Allah cüzzi irade vermiş. Cüzzi irade bizde olduğu için isteyeceğiz, cüzzi iradeyi kullanacağız. Ondan sonra..

1. Bayındır: Zaten ayette de öyle söylüyor. Yani o kadar çok ayet var ki. On tane ayeti, bir ayete verdikleri yanlış manaya kurban ediyorlar. O zaman manası kalmıyor öbür manaya göre. Ondan sonra, zenginliği de istediğime veririm falan dediğiniz zaman, artık müslümanın yapacağı hiç bir şey kalmıyor.

Katılımcı: İstediğime veririm, öyle anlıyorlar.

1. Bayındır: O halk arasında anlatılır. Ben buralara yazılandan bahsediyorum. Halk arasındaki konuşmalardan değil. Evet.

701 hicride vefat etmiş Nesefi. Şu anda 1426’dan 701’i çıkarırsanız 725 sene önce vefat etmiş olan bir zat.

Katılımcı: Hocam Araf 172’yi de öyle tefsir etmiş.

1. Bayındır: Zaten Araf 172’nin nasıl olduğunu anlamak..ama onu da tefsir edenler var Allah’a şükür.

Epeyce vakit geçti. Nesefi’ye bak bakalım sorusuna cevap verelim, ondan sonra dersimizi bitirelim.

Katılımcı: Hocam Bu ayetler kader, bazı insanlarda kaderi..

1. Bayındır: İşte tabiki şüphesiz her şeyi yapan Allah elbette ama, sebebi biziz. Yani biz öyle robot değiliz.

Ondan sonra şu ayeti de okuyayım da “li keyle te’sev ala ma fatekum vela tefrehu bima atakum” yani her şey olmadan önce bir yere kaydediliyor ki kaybettiğinize artık üzülmeyesiniz. Yani bir şey kaybettiyseniz bunu hak etmişsiniz. Allah onu onaylamış. O olur da. Artık ondan kurtuluş yok. Bir şey kazandıysanız o Allah’ın ikramıdır, onaydan geçmiş. Tamam. O zaman siz ondan dolayı da övünmeyin. Allah’ın verdiği o ikramı hak etmeye çalışın. Doğru kullanmaya çalışın. “Vallahu la yuhibbu kulle muhtalin fehur: kendini bir şey zannedip de iftihar eden hiç kimseyi Allah sevmez”(HADİD 23).”Ellezine yebhalune ve ye’murunen nase bil buhl: bunlar cimrilik yapar, insanlara da cimriliği emrederler”,”ve men yetevelle fe innallahe ganiyyul hamid: Allah’tan kim yüz çevirirse zengindir ve hamiddir, yaptığı her şeyi güzel yapar.”(HADİD 24). Ne diyor?

Katılımcı: 1:26:30-1:26:40 arası duyulmuyor.

1. Bayındır: Yok, gene mana oldukça doğru. Bu okuduğunuz cümle doğru.

Katılımcı: Onlara akıl terkib etti o zaman.

1. Bayındır: Nerede terkib etti diyor?

Katılımcı: 1:26:53-1:26:57 duyulmuyor.

1. Bayındır: Haaa! Yok yok, anlaşılmaz hale getirmiş. Tamam tamam anlaşılmaz hale getirmiş. Bunu da öyle yapmış. Neyse tamam. Onu da anlaşılmaz hale getirmiş. Yani şöyle anlatıyor: insanlar daha dünyaya gelmeden önce onlara akıl vermiş, izan vermiş ve sormuş; sizin rabbinizmiyim diye. Yani halk arasındaki konuşmaya göre.